Bulimia

Bulimia to jedno z zaburzeń odżywiania. Jej typowe objawy to nawracające, niekontrolowane objadanie się, po którym następują celowo wywołane wymioty. Choroba dotyka głównie kobiet w wieku od 12 do 35 lat. Tylko co dziesiąty pacjent to mężczyzna.

Bulimia objawy

Klasycznym objawem bulimii jest powtarzające się, niekontrolowane objadanie się. Osoby dotknięte chorobą spożywają w krótkim czasie duże ilości żywności, często wysokokalorycznej (słodycze, fast foody, przekąski). Następnie robią wszystko, aby zapobiec możliwemu przybieraniu na wadze: celowo wywołują wymioty, intensywnie ćwiczą, poszczą lub nadużywają środków przeczyszczających.

Chorzy często prowadzą swego rodzaju „podwójne życie”. Zazwyczaj dobrze ukrywają bulimię przed rodziną i przyjaciółmi. Osoby z zewnątrz zwykle nie mają pojęcia o ich chorobie. W przeciwieństwie do anoreksji bulimia jest prawie niezauważalna, ponieważ chorzy są dość szczupli, ale przeważnie mają normalną wagę ciała.

Bulimia i jej konsekwencje zdrowotne

Bulimia może z czasem prowadzić do poważnych konsekwencji fizycznych. Uszczerbek na zdrowiu jest spowodowany głównie częstymi wymiotami, które zaburzają równowagę soli i minerałów w organizmie (równowagę elektrolitową). W konsekwencji istnieje ryzyko:

• uszkodzenia nerek,
• zatrzymania płynów,
• poważnych, czasem zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca,
• wypadania włosów,
• próchnicy,
• zaburzeń miesiączkowania,
• podatności na infekcje,
• zaburzeń koncentracji,
• problemów ze snem.

Osoby z bulimią bardzo często cierpią na zaburzenia nastroju i fazy depresyjne. Czasami chorzy nie umieją poradzić sobie ze swoimi lękami dotyczącymi wagi i mają myśli samobójcze.

Leczenie bulimii

Jeśli chory zdecyduje się na profesjonalną pomoc, podejmie jeden z najważniejszych kroków na drodze powrotu do zdrowia. Leczenie bulimii wymaga specjalnej terapii. Idealnym połączeniem w ciężkich przypadkach jest psychoterapia i leczenie farmakologiczne. W zależności od ciężkości choroby i towarzyszących jej okoliczności leczenie może odbywać się w poradni specjalistycznej (psychologicznej) lub w szpitalu.